Rozdział 11 - Keep on rockin' in the free world

Jared

-No chłopaki, nie wiem jak wy, ale ja nie zamierzam kolejny raz dać się wciągnąć w pogrywki EMI.-powiedziałam zakładając nogę na nogę.

-Jasne, że nie. Wytwórnie się teraz o nas biją, ale najgorsze jest to, że im zależy na terminie, a my robimy to w naszym tempie.-Tomo siedział z gitarą na kolanach i coś brzdąkał.

-Nagrajmy najpierw trochę materiału, później zaczniemy wybierać, a teraz może weźmiemy się wreszcie za NOTH?-Shannon zaczął wybijać rytm wspomnianej właśnie piosenki.

-Tak, tak... znając nasze tempo i tak wyjdzie 'soon' więc trzeba się zabrać. Mam kilka koncepcji... Zobaczę....-zacząłem zastanawiać się nad teledyskiem. Night Of The Hunter, to świetna piosenka i nie chciałbym jej spieprzyć, dlatego wszystko muszę mieć dopięty na ostatni guzik.

-Dobra chłopaki ja się zbieram, bo żonka na mnie czeka.-Tomo odłożył gitarę na bok wstał.

-Wyglądasz jak wysrany. Ciekawe czy Vicki cię dzisiaj nie wygoni z domu.-zaśmiał się Shannon.

-Niby dlaczego miałaby wygonić? Ona nie ma problemu z tym, że pracuję.

-Chodzi mi o inną pracę. Jesteś tak zmęczony, że nie wiem czy podołasz.-zarechotał mój brat, jak zwykle miał swoje głupie żarciki w zanadrzu.

-A myślisz, że dlaczego jestem zmęczony?-odgryzł się Tomo, zaśmiałem się i przybiliśmy sobie piątkę.

-Do zobaczenia chłopaki.-wyszedł ze studia i zostałem sam z Shannem.

-Ach ten nasz Tomo...-westchnął Shannon. Zacząłem przeglądać to co zdążyliśmy dzisiaj zrobić. Siedzieliśmy nad papierami od samego rana. Przez 4 miesiące trzeba było wreszcie trochę się ogarnąć i wziąć do pracy.

-Katharina dzisiaj wpada?

-Powiedziałem jej, że będziemy długo pracować. Mam jeszcze kilka rzeczy do zrobienia, więc nie...

-A Nina?-podniosłem wzrok znad papierów. Shannon bawił się bransoletkami.

-Dlaczego pytasz?

-Fajna z niej dziewczyna... taka wiesz... wesoła, piękna. Przy niej człowiek może się świetnie bawić.

-Podoba ci się?

-Jasne, że mi się podoba. Jest piękna.

-Coś planujesz?-czułem, że pytania Shanna są trochę dziwne i coś się za nimi knuje.

-No co ty? Nie zamierzam się bawić w jakieś związki, to znaczy nie... nie z takimi dziewczynami jak ona.-zmarszczyłem brwi nie do końca rozumiejąc co chodzi po jego główce.- Chodzi o to, że... jest świetna, ale nie dla mnie... sam nie wiem o co mi chodzi. Po prostu jest fajna.

-Shannon, ona dużo przeszła. Nie będziesz się z nią bawił.

-Kto mówi o zabawie? Przyjaźnicie się i chyba mogę z nią czasem...

-Iść do łóżka?-przerwałem mu.

-Do łóżka z nią to ty sobie możesz z nią chodzić.

-To moja przyjaciółka.

-Więc z każdą zaczynasz znajomość od bardzo, bardzo bliskiego poznania?-prychnął.

-Wiesz co Shann? Może zamów sobie jakąś dziwkę i się wtedy wyluzujesz.

-A może jakaś twoja przyjaciółka będzie chętna?-pokazałem mu środkowy palec i poszedłem do swojego pokoju. Czasem Shannona coś tak pierdolnie w łeb i za nic nie wiesz o co mu chodzi. W tym momencie mnie wkurzył, ale znałem go bardzo dobrze, a przede wszystkim znałem siebie i wiedziałem, że zaraz nam przejdzie. Położyłem się na łóżku i zacząłem nucić From Yesterday wpatrując się w sufit, kiedy do mojego pokoju jak huragan wpadła Katharina.

-Cześć kochanie.-złożyła na moich ustach namiętny pocałunek.

-Hej...-przyciągnąłem ją bliżej do siebie.

-Tak zamierzasz iść?

-Gdzie?

-Jak to gdzie? Na przyjęcie, pamiętasz?

-Zapomniałem.-uderzyłem się ręką w głowę i pocałowałem Katharine w dekolt.

-No to się ubieraj.-odsunęła się ode mnie i poprawiła sukienkę.

-Niee...-jęknąłem i przejechałem palcem wzdłuż jej kręgosłupa.

-Tak.

-Jestem strasznie zmęczony, dużo pracowałem. Chcę zostać tutaj z Tobą.-zamruczałem.

-Przestań marudzić i chodź.-pociągnęła mnie za bluzkę, ale ani drgnąłem.

-Nie możemy...

-Nie, nie możemy.-przerwała mi znaczne za bardzo gwałtownie - Czy ty się w ogóle ze mną liczysz?

-Liczę się i chcę zostać z tobą w łóżku.

-To zostań sobie, ale sam. Ja ci na pewno nie będę towarzyszyć.- odwróciła się w drugą stronę z miną obrażonego dziecka.

-Katharina...

-Nawet na to nie licz!-spojrzała mi w oczy i dostrzegłem w nich łzy- Nie możesz raz zrobić tego o co cię proszę?!

-Dużo pracowałem...

-Tylko twoja praca się liczy! A co z moją?!

-Dobrze, dobrze-.wstałem z łóżka się poddając. Nie miałem akurat ochoty na jakąkolwiek zabawę, ale tym bardziej nie chciałem znosić fochów narzeczonej przez tydzień - Już pójdziemy.

-Dziękuje!-uśmiechnęła się i wskoczyła mi na szyję.-Szykuj się!

Nina

-Chce ktoś coś ze sklepu?-krzyknęłam od drzwi, gdy szykowałam się do wyjścia.

-Dla mnie jogurt!-krzyknęła z kuchni Sara.

-A dla mnie jakiegoś przystojniaka!-doszedł mnie radosny głos Michelle.

-Robi się.- Powiedziałam i wyszłam z domu kierując się w stronę garażu. Do sklepu miałam jakieś 30 minut spacerkiem, ale zdecydowałam się pojechać rowerem. Na miejscu byłam już 15 minut później. Kupiłam wszystkie potrzebne rzeczy i stałam w kasie.

-20 dolarów- powiedziała ekspedientka. Podałam jej banknot, wzięłam zakupy i już kierowałam się do wyjścia kiedy usłyszałam swoje imię. Obejrzałam się do około, ale nie wiedziałam nikogo znajomego, ruszyłam do przodu kiedy ktoś złapał mnie za ramię.

-Hej.-przede mną stał uśmiechnięty Shannon.

-O hej.-odpowiedziałam nieco zdziwiona- Co tu robisz?

-Zakupy.- zrobił śmieszną minę.

-No tak, to chyba oczywiste -puknęłam się ręką w czoło. Czasem powinnam naprawdę zacząć myśleć.

-A Ty?-zapytał ze śmiechem.

-A tak sobie przyszłam popatrzeć na ludzi.

-No proszę. I trafiłaś na takiego przystojniaka jak ja.-wypiął dumnie pierś do przodu.

-Czasami mi zdarzy taki łut szczęścia.-skrzywiłam się teatralnie.

-Daj.-Shannon przejął moje siatki.

-Dzięki.

-Ostatnio dawno u nas nie byłaś.

-Miałam dużo pracy.

-No tak praca... My ostatnio też musieliśmy załatwić trochę spraw.- Dochodziliśmy już do miejsca gdzie zaparkowałam rower.- Może cię odprowadzę?

-Jasne, jeśli ci się chce.-uśmiechnęłam się. Shannon był taką osobą, że byłaś chwilę w jego towarzystwie i od razu humor Ci się poprawiał.

-Słuchaj... Masz jakieś plany na dziś wieczór?-spytał po chwili milczenia.

-Właściwie to nie...-odpowiedziałam niepewnie.

-No to już masz.-posłałam mu pytające spojrzenie, a ten tylko się wyszczerzył.- Gram dzisiaj w clubie ze swoim przyjacielem i cię zapraszam.

-No nie wiem...

-Nie nie wiesz, tylko tak. Poznasz tam Braxtona i Tima.

-Braxtona i Tima?

-Grają z nami na koncertach.

-Ahaa...

-Jareda nie będzie, bo ma coś do załatwienia... Podobno z tym zespołem chłopaków, którego spotkaliście w jakimś tam barze. Załatwił im przesłuchanie u znajomego i teraz trochę z nimi pracuje.

-No tak.-powiedziałam przypominając sobie o tamtym wieczorze, który mimo wszystko nie należał do najlepszych, ale zespół, który akurat występował był naprawdę świetny.

-Więc jak? Będziesz?-wyrwał mnie z zamyślenia.

-Tak, będę.

-To super. Przyjadę po ciebie o 20.30

-Nie trzeba. Dojadę sama, podaj mi tylko adres.

-Wolałbym jednak przyjechać. Miałbym wtedy pewność, że będziesz.

-Będę, będę.- Nie miałam ochoty siedzieć kolejnego wieczoru w domu ze swoimi myślami, a to, że będę mogła się zabawić i to jeszcze bez młodszego Leto wydawała mi się jeszcze bardziej kusząca.

-Jesteśmy na miejscu.- Staliśmy już przed naszym domem.

-Ładnie mieszkasz.

-Dziękuje. Może wejdziesz na kawę?

-Chętnie.-Shannon odstawił rower pod domem i przepuściłam go w drzwiach do środka, gdy tylko drzwi się za mną zamknęły zobaczyłam lecącą w naszym kierunku poduszkę.

-Uwa...-zaczęłam, ale nie zdążyłam -Shannon dostał w głowę. Zobaczyłam jego zdezorientowaną minę i wybuchnęłam śmiechem.

-Takie to śmieszne?-spytał po chwili.

-Musiałbyś widzieć swoją minę.-wydusiłam łapiąc się pod boki- Michelle! Nie wita się tak gości!-krzyknęłam głośniej.

-Gości?-do przedpokoju wleciała rozpromieniona Michelle.

-O proszę. Widzę, że wykonałaś swoje zadanie i przyprowadziłaś przystojniaka. Hej Shannon.-podeszła do bruneta i pocałowała go w policzek.

-Hej, hej...

-Eh..-mruknęła zrezygnowana -muszę was niestety opuścić. Mam umówione spotkanie, które już i tak raz przekładałam. Innym razem pogadamy -musnęła przelotnie ramię Shannona i poleciała na górę.

-Chodźmy do kuchni.-powiedziałam do wciąż nieco zdziwionego gościa.

-Kawy czy herbaty?

-Kawy.-podeszłam do ekspresu i wcisnęłam odpowiedni guzik.

-A ty co taki przerażony?-Shannon siedział sztywno na krześle i rozglądał się dookoła.

-Nie, nic.-machnął ręką.

-Wiem, że dosyć dziwne przywitanie, ale da się z nią żyć.-postawiłam przed nim kubek kusząco pachnącej kawy.

-Spokojnie. Wiem jak to jest żyć z Jaredem. Długo mieszkasz w LA?

-Od czterech lat. A ty?

-Można powiedzieć, że od 4 miesięcy.-zaśmiał się, przeczesując włosy.

-No tak, trasa.

-Tak... ale powiem ci, że gdyby nie te pojedyncze występy w clubach to chyba bym zwariował. Przez ponad dwa lata przyzwyczaiłem się do takiego trybu życia.

-Nie dziwię ci się. Lubisz to?-spytałam, bo naprawdę mnie to ciekawiło. Z tego co zdążyłam zauważyć chłopaki lubią swoją pracę, ale nigdy się ich oto dokładnie nie wypytałam i szczerze mówiąc mało wiedziałam na ten temat.

-Czy lubię?- wziął łyk parującej kawy- Jasne, że tak. To daje siłę i niesamowitą energię. Koncerty same w sobie są magiczne. Wychodzisz na scenę i zapominasz o całym świecie, jesteśmy tylko my i fani. Zamknięty krąg, do którego w danym momencie nikt nie ma dostępu. Życie w trasie jest męczące, a zwłaszcza w takiej jak nasza. Nie próżnowaliśmy. Przez trwająca dwa lata trasę, promująca jedną płytę zagraliśmy ponad 300 koncertów. Gdybym miał wymienić wszystkie miasta, zajęłoby mi to z miesiąc. Są dobre i złe strony -niesamowici ludzie, piękne miejsca w których gramy, poznawanie innej kultury, zwiedzanie, odkrywanie siebie i innych, otwieranie się na nowe możliwości, ale także stres, ciągłe zabieganie, kiepskie żarcie, mało snu, jesteś praktycznie cały czas z tymi samymi ludźmi w jednym miejscu. Musimy się znosić 25h 8 dni w tygodniu, a przy takim tempie jak nasze, to bywa naprawdę męczące. Po pewnym czasie, przy końcu trasy zaczęło nam się to dawać coraz bardziej we znaki. Jak zakończyliśmy trasę, każdy z nas zaszył się na miesiąc sam i nie dawał znaku życia, ale tego potrzebowaliśmy jak niczego innego.

-To faktycznie... mimo to chciałabym spróbować takiego życia.-mruknęłam w zamyśleniu.

-Może na następną trasę z nami pojedziesz.

-Tak, tak.- Już wyobraziłam sobie siebie rzucającą wszystko i jadącą w trasę z zespołem. To idealnie do mnie pasowało.

-Ja już będę leciał.-spojrzał na telefon i dopił do końca kawę.- Dziękuje za pyszną kawę.

-Ja dziękuje za pomoc z zakupami.

-Nie ma za co. Do zobaczenia wieczorem, tutaj masz adres-.podał mi zwiniętą karteczkę.

-Do zobaczenia.

-Zjaw się na pewno.-pogroził mi palcem przed nosem i przytulił na pożegnanie. Odprowadziłam go z uśmiechem na ustach. Shannon był niezaprzeczalnie cholernie przystojny, a na dodatek nie dało go się nie lubić.

-No to idę.-powiedziałam do siedzącej w salonie Ann i czytającej jakieś romansidło.

-Miłej zabawy -podniosła wzrok znad książki i zlustrowała mnie z góry na dół- Możesz iść.

-Dziękuje za pozwolenie.-pokazałam jej język i wyszłam z domu. Taksówka już na mnie czekała. Nie byłam pewna czy się dobrze ubrałam, ale zabawa w clubie, to zabawa w clubie. Założyłam obcisłe, skórzane, czarne spodnie, czarną tunikę z pagonami i czarne botki. Włosy wyjątkowo spięłam w kucyka i wykonałam standardowy dla siebie makijaż.

-Jesteśmy na miejscu.-powiedział po pół godzinie taksówkarz.

-Dziękuje.- Zapłaciłam mu i skierowałam się w stronę clubu przed którym była spora kolejka. 'Nie mam wyjścia' pomyślałam zrezygnowana i ustawiłam się na końcu kolejki. Było tutaj sporo ludzi ubranych tak jak ja, ale także takich w koszulkach z logo zespołu chłopaków, bransoletkami i naszyjnikami, które zauważyłam u Jareda i Shannona.

-Jeny!!! Mam nadzieję, że pojawi się także Jared! On jest taki przystojny! Słyszałam, że idzie go jakoś przekonać, żeby ci uległ...-usłyszałam stojącą koło mnie prawie, że piszczącą z podniecenia dziewczynę.

-Też tak słyszałam! Shannon jest fajny, ale to nie jest Jared!-pisnęła jej przyjaciółka. Odwróciłam się tyłem do nich, nie mogłam patrzeć jak rozhisteryzowane nastolatki knują plan uwiedzenie Jareda.

-Uwaga wszyscy!-wrzasnął gorylowaty ochroniarz- Powtarzam po raz kolejny! Nie masz ukończonych 18 lat i biletu nie wchodzicie!-rozległo się wielkie buczenie, a ja przypomniałam sobie, że Shannon nie dał mi przecież żadnego biletu.

-Fuck!-zaklęłam pod nosem. Miałam nadzieję, że uda mi się jakoś wejść. Nagle rozległy się piski i kilka osób wybiegło z kolejki, stanęłam na palcach, żeby móc lepiej zobaczyć źródło tej paniki. Powstała spora grupka, a w środku niej próbował do przodu przedostać się Shannon.

-Shannon!-krzyknęłam niewiele myśląc i spotkałam się z kpiącym spojrzeniem jednej z blondynek. Zignorowałam je i zaczęła przepychać się w stronę wejścia, do którego zmierzał brunet.

-Shannon!-powtórzyłam krzyk, lecz gdy dotarłam do ochroniarzy wszedł już do środka.

-Proszę na koniec.-mruknął zrezygnowany ochroniarz.

-Proszę zawołać Pana Leto.

-Słucham?-prychnął i razem ze swoim kolegą wybuchnęli śmiechem.

-Ma on mój bilet, jestem jego znajomą.

-Słyszeliście?! Ona jest znajomą Pana Leto!-krzyknął ochroniarz na co wszyscy zaczęli się śmiać- Nie masz biletu nie wchodzisz.-powiedział ciszej do mnie. Posłałam mu mordercze spojrzenie i wydarłam się na całe gardło, mając nadzieję, że stojący 20 metrów dalej Shannon mnie usłyszy.

-Shannooooon!!!-brunet odwrócił się do tyłu i spojrzał w stronę wejścia- Shannon!-powtórzyłam krzyk i mu pomachałam, uśmiechnął się i cofnął w moją stronę.

-Jakiś problem?-zwrócił się do ochroniarzy, a wszyscy naokoło umilkli.

-Nie dałeś mi biletu.-rzuciłam z wyrzutem.

-Cholera, zapomniałem. Chodź -złapał mnie w tali i wpuścił do środka. Zdążyłam jeszcze posłać szyderczy uśmiech ochroniarzom.

-Przepraszam, kompletnie o tym zapomniałem. Mogłaś zadzwonić, a nie się tak drzeć.-posłał mi przepraszający uśmiech.

-Nic się nie stało, myślałam, że za chwilę pobiję tych ochroniarzy.

-Wcale bym się nie zdziwił. Napijesz się czegoś?

-O tak... Od tego zdesperowanego krzyku przywołującego ciebie zaschło mi w gardle.

-Za chwilę zaschnie ci jeszcze bardziej jak zobaczysz mnie spoconego.-odsunął mi krzesło.

-Oh zapewne. A później zedrę z ciebie koszulkę.-udałam, że nie mogę się powstrzymać, aby go dotknąć.

-Zapewne tak.-przygryzł dolną wargę.

-Skromniutki to ty jesteś -puknęłam go w ramię i odwróciłam się w stronę barmana-sex on the beach- zmrużyłam oczy.

-Tak to już jest ze skromnością Leto- powiedział Shannon i poprawił wyciętą po bokach koszulkę odsłaniającą jego umięśnione ciało i tatuaże.

-Yep... Uwielbiacie się chwalić tym co macie -zamoczyłam usta w drinku znaczącą patrząc na jego umięśnione ramiona, kąciki ust Shannona lekko się uniosły -mmm... zawstydzony?

-W twoim towarzystwie? Oczywiście.-zaśmiałam się i zaczęłam jeździć palcami naokoło szklanki.

-No proszę, proszę.-podszedł do nas farbowany, opalony blondyn.

-Hej.-Shannon wstał i przybił z nim piątkę.- Nina to jest mój przyjaciel Antoine, Antoine Nina.

-Miło mi cię poznać.-uścisnął moją dłoń i puścił oczko.

-Mi również.

-Wybaczcie, że przerywam, ale zaraz zaczynamy.

-Bardzo dobrze robisz, bo zaraz by się na mnie rzuciła przy wszystkich.-Shannon uderzył go po przyjacielsku w plecy.

-Uuu... ostro.

-Po występie wracam do ciebie, nie ucieknij przez ten czas z jakimś przystojniakiem.

-Przystojniejszego od ciebie nie znajdę.

-Dobrze gadasz!-wycelował we mnie palcem i poszedł za Antoine. Zamówiłam jeszcze jednego drinka i przyglądałam się ludziom ustawiającym się pod sceną kiedy podeszły do mnie dwie blondynki ubrane praktycznie w nic...

-Trzymaj się z dala od Shannona.-wycedziła niższa ni stąd ni zowąd.

-Słucham?-nie byłam pewna czy powiedziała to naprawdę, czy może wypiłam więcej niż mi się wydawało.

-To co usłyszałaś, ździro.-powtórzyła druga machając mi palcem przed nosem.

-Wow...-otworzyłam ze zdziwienia oczy i zaczęłam się śmiać.

-Co cię tak śmieszy?!-warknęła niższa.

-Nic, nic... Zupełnie nic, kochane...

-Czy ty?!

-Przepraszamy...-koło nas pojawiło się dwóch chłopaków. Jeden niższy o ciemnej karnacji, w brązowym kapeluszu i pomarańczowej koszuli, a drugi w czapce na głowie, czarnych spodniach i bluzie, z trzydniowym zarostem.

-O hej chłopaki...-dziewczyny nagle z podłych ździr, zmieniły się w słodkie kociaki.

-Hej...-odpowiedział wyższy- Czy mogłybyście nas zostawić?

-Taa....tak.-wydusiła niższa ździra.

-Dzięki-powiedział chłopak w kapeluszu.

-Milutkie -mruknęłam odprowadzając je wzrokiem.

-Zaraz chyba by cię zjadły. Jestem Braxton, a to Tim- wyjaśnił niższy i podali mi dłonie.

-Nina, miło mi was wreszcie poznać. Dziękuje za ratunek, ale poradziłabym sobie sama.-zaśmiałam się.

-Słyszeliśmy o tobie różne rzeczy i sądzimy, że byłabyś do tego zdolna.-usiedli koło mnie.

-Nie wiem skąd biorą się takie laski...-powiedział Braxton ściągając kapelusz.

-Oh.. tak samo jak biorą się takie milutkie i piękne jak ja.-wyszczerzyłam ząbki.

-No tak... I jak tacy kolesie jak my...-Tim puknął się w pierś.

-Ja naprawdę nie wiem jak możecie dojść w zespole, który jest piękniejszy od drugiego.-pokręciłam głową i oparłam się o ręce.

-Codziennie inny.-Braxton pokręcił głową z udawanym zmęczeniem - Chodźmy pod scenę, bo zaraz się zacznie- Wstałam posłusznie z miejsca i po chwili zaczął się występ. Zaczęłam szaleć z chłopakami, bo Shannon i Antoine wymiatali tak, że inaczej się nie dało. Wszyscy szaleli i ledwo co mogli wytrzymać do końca. Co chwilę wybuchałam ze śmiechu słysząc jakiś tekst z ust Tima albo Braxtona. Pod koniec nie wytrzymaliśmy i udaliśmy się w spokojniejsze miejsce w clubie, zamówiliśmy po drinku i gadaliśmy.

-Na serio nie wiedziałaś co to za zespół 30 Seconds To Mars?!-obruszył się Braxton.

-Na serio nie wiedziałam!-krzyknęłam dławiąc się ze śmiechu, tego wieczoru zdecydowanie za dużo wypiłam.

-No nie wierzę w to! No ale teraz całe szczęście znasz i zostałaś zbawiona!

-Taaak! Zostałam zbawiona!-uniosłam dłonie do góry.

-Przez kogo zostałaś zbawiona?-spytał rzucający się koło mnie Shannon.

-OO! I jest nasza gwiazda!-Tim klepnął go w ramię.

-Błagam... dajcie pić, bo zaraz zwiędnę.

-Już ci coś zwiędło, stary.-mruknął Braxton na co został rzucony ręcznikiem.

-Fuuu... jesteś obrzydliwy.-skrzywiłam się.

-Że ja?-Shannon wskazał na siebie.

-Ty też, bo jesteś cały spocony -odepchnęłam go od siebie, na co ten tylko położył się na moich kolanach.

-Zaschło ci bardziej w gardle?-mruknął.

-Chyba zrobiło mokro, ale gdzie indziej -zarechotał Tim. Złapałam otwartą butelkę wody i wycelowałam w bruneta.

-Ejjj!-odskoczył jak oparzony.

-Teraz ty masz mokro.-wystawiłam język.

-Jędza.-złapał drugą butelkę i polał nią mnie i Shannona.

-Osz ty!-krzyknęliśmy jednocześnie z Shannon'em i po chwili wszyscy laliśmy się wodą dopóki butelki nie zostały opróżnione.

-Pięknie teraz wyglądamy -jęknęłam pokładając się na mokrej kanapie ze śmiechu, koło mnie leżał Shannon, a kilka osób w oddali kamerowało całą sytuację.

-Żadnej prywatności...-jęknął Shannon i ręką zawołał barmana.- Czy mogliby państwo dopilnować, żeby nikt nie robił zdjęć?

-Oczywiście.

-Dziękujemy.

-Uuuu.... nie ma jak to gwiazdorzyć.

-Nie ma, nie ma!-klepnął mnie w kolana i wypił do dna szklankę wódki.