Rozdział 14 - I Got no time to spill

-A wiesz, w którym roku zbudowano wieżę Eiffla?-spytał się mnie Alex, gdy sparowaliśmy po Polach Marsowych, Jared musiał wykonać jakiś ważny telefon i na chwilę nas opuścił.

-Nie mam pojęcia- pokręciłam przecząco głową.

-W 1889 roku, na Wystawę Światową.

-Naprawdę? Chyba interesujesz się historią Paryża, co?

-Jasne. Kto nie kocha tego miasta?

-Nie mam pojęcia, ale jeśli są tacy ludzie, to szczerze im współczuję, że nie potrafią tego docenić.- Usiedliśmy na ławeczce i przyglądaliśmy się przechodzącym ludziom. Kawałek dalej 'spacerowali' paparazzi. Nie opuścili nas od wyjścia z hotelu i w krok w krok za nami podążali. Miałam już ochotę rzucić czymś w nich, a chłopaki musieli znosić to na co dzień.

-Ciekawe czy kiedyś im się znudzi...-mruknął Alex odgadując o czym myślę. Butem pisał na piasku różne słowa.

-Nie sądzę. To pierwszy raz kiedy wychodzisz tak z Jaredem?

-Tak... Chce mnie chronić.

-A czy ty chcesz być chroniony?

-Sam nie wiem- skrzywił się -wolałbym spędzać z nim więcej czasu, a tak nie mam możliwości.

-Tęsknisz za nim?

-Tak, ale wiem jaką ma pracę.

-Co tak smutno siedzicie?!-nagle wyskoczył za nas Jared, i aż podskoczyłam ze strachu.

-Nie skradaj się tak...

-Proszę-podał mi loda- mango, truskawka i pomarańcza, a dla ciebie wziąłem pięć różnych, malina, czekolada, wanilia, pomarańcza i smerfowy -podał Alex'owi.

-Aż tyle?!-Małemu rozbłysły oczy.

-Tylko ani słowa mamie!-Jared pogroził mu palcem i wcisnął się pomiędzy nas.

-A Ty gdzie masz swojego loda?-zadałam mu pytanie.

-Nie jadam lodów.

-Oj... no to zabierzemy go na jakiś specjalny deser, nie Alex?-wychyliłam się w stronę syna Jareda.

-Yhm...-mruknął z pełną buzią.

-Przepraszam, czy mogłabym prosić o zdjęcie?-przed nami wyłoniła się nastolatka z miną słodkiego psiaczka.

-Em.. jasne-Jared wstał i podał mi aparat dziewczyny, objął ją ramieniem, a ta wyglądała jakby miała zaraz zemdleć. Pstryknęłam zdjęcie i oddałam aparat dziewczynie.

-Uwielbiam twoją muzykę, a piosenka Closer To The Edge jest najlepszą piosenką na świecie!-powiedziała wpatrzona w Jareda jak obrazek.

-Miło mi to słyszeć. Lubimy grać ją na koncertach.-odpowiedział z wymuszonym uśmiechem.

-Ogólnie to cudownie wyglądałeś w teledysku do Hurricane! Miałeś szczęście mając dobrego reżysera, czy wyreżyserował on teledyski innych?

-Nie jestem pewien, ale kilka naszych tak.-kąciki ust Jareda lekko zadrżały.

-Do Closer to The Edge też?

-Między innymi. Do From Yestarday i kilku innych, także do Fallen.

-Ehm... Tak, tak! Teledysk do Fallen też jest niesamowity! Podobały mi się twoje włosy tam!

-Dzięki, ale przepraszamy, musimy iść-wskazał na nas ręką i jej gestem nakazał wstać.

-Fangirls- powiedział jednocześnie z Alex'em kiedy kawałek się oddaliliśmy. Posłałam im obojgu pytające spojrzenie.

-Laski, które lecą tylko na Jareda i nie wiedzą, że nawet nie ma teledysku do Fallen.-wyjaśnił Alex, na co posłałam sobie z Jared'em ukradkowe, rozbawione spojrzenia.

-Teraz rozumiem...-powiedziałam powstrzymując się od śmiechu.

-Nieee! Znowu przegrałam!-krzyknęłam zawiedziona, kiedy w salonie gier znowu zostałam ograna przez Alexa.

-Hahaha!-zaczął skakać naokoło mnie-jesteś cienias, jesteś cienias!-pokazał mi język.

-Zobaczysz!-wycelowałam w niego palcem, mrużąc oczy- następnym razem wygram! Teraz ty, Jared-skinęłam na niego głową. Stał z boku i tylko się nam przyglądał.

-N...-zaczął, ale posłałam mu zabójcze spojrzenie.

-Jasne- uśmiechnął się i podszedł do konsoli. Przez cały ten czas co chwilę robił się spięty i przestawał odzywać. Najbardziej zażenował się, kiedy na obiedzie Alex poszedł do łazienki i przyszła akurat pora złożyć zamówienie, a on nie wiedział co Mały nawet lubi, więc zamówił kilka rzeczy. Od tej pory chodził ze spuszczoną głową.

-Znowu wygrałem!-krzyknął ucieszony Alex-jesteś cienias tak samo jak Nina, tato!-krzyknął Alex.

-Shhh!-Jared od razu syknął i rozejrzał się niepewnie dookoła.

-Przepraszam...-powiedział cicho Alex.

-Musisz o tym pamiętać -powiedział Jared przez zaciśnięte zęby.

-Przepraszam...-powtórzył Mały ze łzami w oczach.

-Nic się nie stało.-podeszłam z uśmiechem i położyłam ręce na plecach Alexa.-Ty graj, a my pójdziemy po coś do picia.-popchnęłam Jareda przed siebie i zaprowadziłam pod łazienki.

-Głupi jesteś?

-Nina... nie radzę sobie-w jego oczach zobaczyłam łzy tak samo jak w oczach Alexa.

-To weź się w garść! Wyluzuj. Potrafisz zachowywać się jak małe dziecko, więc bądź taki dla niego.

-Nie powinienem być jak ojciec?-ostatnie słowo wymówił półszeptem.

-Kiedy tak, to tak, ale nie cały czas. Musisz się u niego odkupić, więc taki być nie możesz.

-Jestem beznadziejny.

-Daj spokój. Jak na pierwszy raz nie jest źle, a teraz kupuj coś do picia i chodź.-kupiliśmy picie i wróciliśmy do Alexa.

-Zagramy wszyscy razem?-spytał.

-Ja was przepraszam, ale dzisiaj muszę zjawić się na służbowym spotkaniu i czas zacząć się szykować.

-Myślałem, że idę z tobą-powiedział Jared.

-Możesz dojść.

-Zadzwonię po mamę- powiedział Alex, wyciągając telefon.

-Nie-Jared położył na nim rękę- odwiozę cię i wrócę do Niny.

-A zostajecie jutro?-spytał z nadzieją.

-Jasne, wpadniemy po ciebie i pójdziemy może do kina?-zasugerowałam.

-Super!

-No to do zobaczenia jutro!-przybiłam sobie z Małym żółwika i opuściłam salon gier. Złapałam taksówkę i pojechałam się szykować. Dochodziła godzina 18, byłam zmęczona po całym dniu latania po Paryżu i skakaniu z Alexem, a na 21 musiałam się wyszykować. Wskoczyłam szybko pod prysznic i wzięłam orzeźwiającą kąpiel, wysuszyłam włosy i nałożyłam na siebie siwo-czarną sukienkę w asymetryczne wzory oraz czarne szpilki. Kiedy się malowałam do drzwi rozległo się pukanie moim gościem okazał się być Jared.

-A ty zamierzasz iść tak ubrany?-spytałam układając włosy.

-Jakaś Ty marudna!-zgniótł sobie pięściami poliki robiąc przy okazji zeza.

-Tylko się spytałam.

-I zaraz się zacznie wykład.

-Nie, ale po prostu jak się czasem ubierzesz, to człowieka żal za dupę ściska.

-Chodzę ubrany jak chcę.

-Wariujesz, żeby zwrócić na siebie uwagę, a to co innego.-poklepałam go po policzku i wyszłam z łazienki.

-Ładnie wyglądasz -powiedział lustrując mnie z góry na dół i idąc za mną jak piesek.

-I tak nie zmienię zdania co do twojego ubioru- powiedziałam podchodząc do kosmetyczki w poszukiwaniu kolczyków.

-Pójdę zmienić bluzkę, ale założę kapcie -pokazał mi język i wyskoczył z pokoju. Pokręciłam głową, był człowiekiem, z którym ciężko wytrzymać i którego ciężko rozgryźć. Po chwili wrócił w innej bluzce i już samej katanie.

-Lepiej?-rzucił się na łóżko, nawet nie ściągając butów.

-Lepiej. Nie masz kapci, jestem zawiedziona.

-Nie no.. na pokazach, aż tak iść nie wypada -zaśmiał się i wtedy zadzwonił mu telefon.

-Hej bro-powiedział odbierając- szykuję się na pokaz z Niną... za 2-3 dni... no właśnie jest przy mnie... masz bardzo, bardzo mocne uściski od Shanna -zwrócił się do mnie.

-Dziękuje!-uśmiechnęłam się od ucha do ucha -buziak dla ciebie!-nachyliłam się nad Jaredem i krzyknęłam do telefonu.

-Shannon dziękuje...-gadał z nim jeszcze, ale ja poszłam do łazienki poprawić sobie makijaż, bo oczywiście musiał rozmazać mi się tusz. Po chwili w drzwiach stanął Jared i bacznie mi się przyglądał.

-Co?-odwróciłam się po chwili w jego stronę.

-Jest coś na rzeczy pomiędzy tobą, a Shannonem?-wypalił, a ja zaczęłam się śmiać-tylko się pytam.

-A ja odpowiadam: nie ma.

-Nie będę miał nic przeciwko.

-Tobie to już akurat najmniej do tego.-rozczochrałam jego włosy i zamówiłam taksówkę.

-W sumie nie powinienem ustalać tego bez Katharine -powiedział Jared w samolocie, wcinając płatki, gdy wracaliśmy do LA.

-A będzie miała coś przeciwko?-próbowałam rozplątać słuchawki od iPhona Jay'a.

-Nie sądzę, ale powinienem ją uprzedzić... Ogólnie muszę pomyśleć o pokoju dla Alexa.

-No i masz mało czasu-przyznałam mu rację. Kiedy wyjeżdżaliśmy Alex zaczął tak płakać, więc oboje z Heidi postanowili, że załatwią wszystko ze szkołą i Mały przyjedzie na jakiś czas do Jareda i z nim pomieszka. To był pierwszy raz, kiedy zdecydował się na coś takiego i byłam z niego dumna.

-Nie wiem, w co się wpakowałem...

-W odpowiedzialność, mój drogi.-zabrałam mu z sałatki pomidora.

-Ejj! Podobno miałaś dbać, żebym a przez tego pomidora ubędzie mi z 3 kilo!

-Przepraszam, jak tylko wylądujemy zabiorę cię na sycący obiad.-uśmiechnęłam się najszczerzej jak mogłam i powróciłam za zabawy i'Phonem Jareda.

3 dni później

Dochodziła już szesnasta, a ja siedziałam w pracy i kończyłam artykuł. Miałam małe spięcie z szefem i od razu straciłam dobry humor. Od przylotu nie widziałam się z Jaredem, bo w pracy czekała mnie masa zaległości, ale dzisiaj umówiliśmy się, że pomogę mu wybrać meble dla Alexa, bo powiedział, że najlepiej sobie z tym poradzę. Pff... też coś.

-Skończyłam -rzuciłam papiery na biurko szefa i zabierając torebkę opuściłam biuro. Wyszłam przed budynek i akurat z piskiem opon na parking wjechało czarne bmw Jareda.

-Hej- otworzyłam drzwi i napotkałam się z wściekłą miną Jay'a- uuu... a dzisiaj co pana wkurzyło?-wsiadłam do środka.

-Przestań-syknął.

-Uuu... widzę, że ostro. Co się stało?

-Uwierzysz co zrobiła? Przeniosła datę ślubu na dwa miesiące później nawet tego ze mną nie ustalając!

-Dlaczego przeniosła?

-Bo jej siostra wtedy nie mogłaby być.

-A dlaczego ci nie powiedziała?

-Bo ja podjąłem decyzję bez niej o przyjeździe Alexa. Fuck!- wrzasnął- Wtedy będę miał masę roboty!

-No to do dupy. Teraz już nic nie zrobisz...-Jared był naprawdę wściekły i wcale mu się nie dziwiłam. Katharina jak czasem coś zrobiła, to nie ma przebacz, a takie rzeczy powinni ustalać raczej razem.

-Jeszcze nie gadałem z chłopakami, ale będą nieźle wkurwieni.

-Na pewno zrozumieją.

-Słuchaj, tak w ogóle to skoczymy jeszcze do Tomo, bo muszę wziąć od niego nowe struny.

-Jasne.-po chwili zatrzymaliśmy się przed niedużym blokiem. Zapukaliśmy do drzwi i otworzyła nam uśmiechnięta, niska brunetka.

-O hej, wejdźcie.-zaprosiła nas do środka.

-Nina, poznaj to Vicki, żona Tomo.

-Hej, miło mi cię poznać-wymieniłam z nią uśmiechy.

-Mi również, wchodźcie do pokoju, ja wyciągnę Tomo z łazienki.-poleciała na górę, a ja poszłam śladami Jareda. Dom był czyściutki i zadbany, wszędzie rozstawione były pamiątki z różnych stron świata i zdjęcia Miliceviców. W salonie ściany były w kolorze brązu, a panele prawie, że białe. Usiedliśmy na beżowej kanapie, a Jared cały czas nerwowo tupał nogą.

-Przestaniesz?-spytałam po chwili nie wytrzymując.

-Też byś była zła.

-Jasne, że tak, ale nie wkurzaj dodatkowo mnie.

-Nikt ci nie karze tutaj ze mną siedzieć.-bąknął.

-To w takim razie wyjdę-powiedziałam i skierowałam się w stronę wyjścia na korytarzu spotkałam Tomo i Vicki.

-Hej Tomo-powiedziałam do Gitarzysty nawet się nie zatrzymując.

-Wychodzisz?-spytał zdziwiony.

-Tak, niektórym moje towarzystwo nie odpowiada.-wyszłam na zewnątrz i zjechałam windą w dół, gdy wyszłam na dwór wyciągnęłam telefon, żeby zamówić taksówkę, kompletnie nie znałam tej okolicy i nie wiedziałam gdzie iść. Usłyszałam kroki i odruchowo odwróciłam się do tyłu, podeszła do mnie Vicki.

-Wszystko w porządku?-zapytała.

-Tak, zaraz będzie taksówka.

-Nie musisz wychodzić.

-Tak wiem, ale chcę.

-Jaredem to się akurat nie przejmuj, ma te swoje humorki i dopiero zaczniesz je poznawać.

-To, że wszyscy je tolerują nie znaczy, że ja też muszę. Przepraszam, ale często zachowuje się jakby był najważniejszy.

-Bo tak jest nauczony. Każdy go tak rozpieszczał i się rozbestwił.-zaśmiała się.

-Przepraszam, ale ja naprawdę pójdę. Miałam ciężki dzień, a on najwidoczniej musi pobyć sam.-powiedziałam, bo akurat podjechała taksówka.

-Jak chcesz-uśmiechnęła się przyjaźnie- może dasz się namówić na kawę?

-Bardzo chętnie, ale nie mogę podać ci konkretnego terminu.

-To się zdzwonimy?

-Jasne i przeproś ode mnie Tomo.

-Do zobaczenia.

-Do zobaczenia!-pomachałam jej na pożegnanie i wsiadłam do samochodu. Zaczęłam szukać w torebce w poszukiwaniu błyszczyka, ale zamiast tego znalazłam w niej BlackBerry. 'Coś nie tak’ pomyślałam i z kieszeni spodni wyciągnęłam drugi telefon.

-Fuck!-zaklęłam pod nosem. Przypadkowo wzięłam z samochodu BB Jareda i zostałam z dwoma telefonami.

-Niech wysadzi mnie pan dwie ulice wcześniej-zwróciłam się do taksówkarza. Jeśli nie zwrócę szybko telefonu Jaredowi to wpadnie w jeszcze większy szał, bo wkoło coś w nim grzebał i nie rozstawał się na krok. Wyskoczyłam na początku ulicy gdzie mieszkali bracia Leto i spacerkiem poszłam do ich domu, zapukałam do drzwi, ale długo nikt nie otwierał, więc delikatnie nacisnęłam klamkę i weszłam do środka.

-Haloo! Jest tu kto?!-krzyknęłam z korytarza.

-Idę!-ze schodów zbiegł Shannon.- Hej-uśmiechnął się kiedy mnie zobaczył.

-Hej.-odwzajemniłam uśmiech- zobaczysz, że ktoś cię kiedyś stąd wyniesie.

-Zależy kto. Co cię sprowadza w me skromne progi?

-To- wyciągnęłam przed siebie telefon.

-Jareda?-zdziwił się.

-Tak, przypadkowo drapnęłam jego telefon. Oddasz mu?

-Jasne, a myślałem, że gdzieś macie się dzisiaj spotkać.

-Mieliśmy.

-Yhm....-pokiwał głową, przygryzając policzki- wejdziesz może?

-Wiesz... trochę się posprzeczaliśmy i wolałabym nie wpaść na niego.-skrzywiłam się.

-A jesteś wolna?

-W sumie tak.

-No to super. Pojedziesz ze mną wybrać farby.

-Farby?

-Do mojego domu?

-A to nie jest twój dom?

-To jest nasz dom, ale kupiłem sobie nowy- zaśmiał się.

-No to w takim razie ci pomogę-uśmiechnęłam się. Nie chciało mi się wracać do domu i pisać jakiegoś artykułu, więc teraz przynajmniej miałam wymówkę dla samej siebie.

-Chodź-złapał mnie za rękę i pociągnął przez salon w stronę garażu. Zapakowaliśmy się do jego wielkiego samochodu i pojechaliśmy do sklepu.

-Shannon, Shannon!-zaczęłam piszczeć, gdy zobaczyłam różową tapetę-kup sobie taką do sypialni.

-AAA!!!-zaczął przebierać nogami w miejscu- zafsze o takiej maszyłem! Jared nigdy nie chciał mi kupić!-wygiął usta i zrobił smutną minkę.

-Oj ty biedaku...-przytuliłam go w pasie -teraz sobie możesz kupić co chcesz.-pogłaskałam go po policzku jak mamusia i poszłam dalej.

-A tak poważnie to, jaki kolor do sypialni?

-O jakim myślałeś?-spytałam przeglądając różne tapety.

-Czerwony-syknął- kojarzy mi się z...

-Seksem-dokończyłam za niego pokazując mu język.

-Dokładnie, ale czy too...

-Nie przytłaczające?-skinął głową- nie, jeśli nie zrobisz wszystkich ścian.

-No to w takim razie czerwony-złapał dwa wiaderka farby i wrzucił do koszyka.

-Zdajesz sobie sprawę z tego, że teraz będziesz musiała pomagać mi malować?-spytał, gdy staliśmy już przy kasie.

-Zdaję. Kiedy chcesz zacząć?-spytałam z pełną buzią, bo pochłaniałam batonika, którego Shannon zgodził mi się kupić.

-Jutro.

-Więc po pracy wpadnę.

-No i takich robotników to ja rozumiem.-poklepał mnie po plecach i ruszyliśmy w stronę samochodu.

-Głodna?-spytał pakując farby do bagażnika.

-Tak trochę-odpowiedziałam oparta o samochód.

-Na co masz ochotę?-zatrzasnął bagażnik i otworzył mi drzwi.

-Hmm...pizza?-zaproponowałam.

-Może być. Znam świetną pizzerię.-po 15 minutach siedzieliśmy w miłej pizzerii gdzie leciała włoska muzyka i panował klimat jak we Włoszech.

-Ta pizza przypomina najbardziej te typowe włoskie pizze, które niestety tylko we Włoszech smakują tak pysznie-powiedział przeglądając menu.

-Nigdy tu nie byłam.

-Taka mała, rodzinna pizzeria. Panuje tutaj przynajmniej spokój i można zjeść coś dobrego.

-Zaraz się o tym przekonamy-złożyliśmy zamówienie i cały czas się z czegoś śmialiśmy. Shannon odwiózł mnie do domu po 20 i od razu zajęłam się artykułem, żeby mieć spokój na weekend.

Witam ;) Przepraszam bardzo, że rozdział dopiero teraz, a o poprzednim nawet nie każdego poinformowałam, ale byłam przed testami i kompletnie nie byłam w stanie się do tego zabrać. Teraz w miarę możliwości i mojego lenistwa postaram się dodawać nowy rozdział średnio raz na tydzień, ponieważ jeśli chodzi o to opowiadanie mam pewien zastój... Piszę jeszcze dwa inne, a jedno być może zacznę za jakiś publikować. Wcześniej tego nie robiłam i teraz chciałabym bardzo Wam wszystkim podziękować za komentarze, które naprawdę wywołują uśmiech na mojej twarzy, bo na pewno nie takiej reakcji się spodziewałam. Także: DZIĘKUJE. Bardzo wiele to dla mnie znaczy ;) Postaram nadrobić się jak najszybciej zaległości u Was i już więcej tak nie zapuścić!